بله، شاید باورش سخت باشد، اما حقیقت دارد.
کدام یک از رهبران جهان را می شناسید که در کنار همه مشغله های سطح بالای روزانه خود به نامه ساده یک دانشجوی خودی این اندازه بها دهد که با دستخط خود جوابش را مرقوم نماید؟
تازه، به نامه ای که از مجازی غیرمعمول به دستش برسد…
نه کسی سفارشی کرده باشد و نه کسی مستقیما به دستش برساند و پاسخی طلب کند …
نه رهبرش را از نزدیک دیده باشد و نه رهبرش او را بشناسد…
اما این ارتباط برقرار باشد آن هم در نهایت زیبایی …
… تازه رفته بودم انگلستان، شهر لندن، با کوله باری از برنامه و امیدواری و با پشت سر گذاشتن کلی موانع و دشواری…
اما همیشه همه چیز آن طور که پیش بینی می شود اتفاق نمی افتد…
به خصوص اگر در کشوری غریب باشی و هیچ کس را نشناسی..
در این اوضاع، طبیعتا آن هوای ابری انگلستان دل شما را هم بارانی می کند…
ماه های اول حضور به مشکلات متعددی برخوردم که خود داستان مفصلی است،
این را اضافه کنید به همه مشکلاتی که قبل از رفتن به انگلستان آن هم برای تحصیل تحمل کرده بودم،
از راضی کردم پدرم گرفته تا طی کردن مسیر دشوار اداری اعزام در شرایط خاصی که داشتم..
نمی گویم بریده بودم، اما حقیقتا احساس فشار بسیار سنگینی می کردم … از همه کسانی که راهنمایم بودند نیز خجالت داشتم مکررا مزاحمشان شوم…
در این فضا، نمی دانم چه شد که به ذهنم خطور کرد نامه ای به رهبر معظم انقلاب بنویسم …
اما چه بنویسم و چگونه به دست ایشان برسانم؟
رفتم در وب سایت رهبری، و در بخش ارسال استفتائات درد دل کردم و شرح دل را به عنوان یک استفتاء ارسال کردم …!!!
درخواست دعا و راهنمایی کردم، به ویژه اینکه تاکید کردم تنها انگیزه ام از تحصیل در خارج برای خدمت به نظامی اسلامیمان بوده و لاغیر …
از آن لحظه انتظار می کشیدم…
آیا پاسخی خواهد بود؟
در کمال ناباوری پس از چند روز ایمیلی دریافت کردم…
آری، رهبر عزیزمان با دست خط مبارکشان پاسخ نامه ام را داده بودند
به شدت مسرور شدم و اشک شوق در چشمانم حلقه زد …
نمی دانم تا چه اندازه می توانید احساس کنید که در آن فضا و شرایط این نامه چقدر به دل می چسبید … آن هم با دستخط شخص اول کشور اسلامی ایران ؟
نامه را قاب کردم و در اتاقم زدم و هر روز بارها می خواندم و انگیزه می گرفتم…
حقیقتا دعای خیر رهبر عزیزمان دستگیر تمامی دشواری هایی بود که در مدت ۶ سال تحصیل در خارج با آنها روبرو شدم..
حال که در کشورمان با افتخار مشغول به معلمی هستم، حیف دیدم دوستان و همقطاران جوانم را در محتوی آن نامه سهیم نکنم، شاید دلی را به دست آرد و جوانی را بر مرکبب انگیزه نشاند:
