مَناط به فتح میم، از ریشه نوط، مصدر میمی و اسم مکان به معنی «محل اناطه، محل تعلیق و درآویختن» است. مقصود از مناطات احکام، کشف علت حکم است؛ مناط یعنی علت. گویا در پی این هستیم که حکم به چه چیزی آویخته است. در نوشته های فقهی و اصولی، بیشتر از مناط و علت، و در نوشته های حقوقی بیشتر از ملاک استفاده می شود. علل احکام و مناطات احکام را ملاکات احکام نیز گفته اند. تنقیح در لغات از ریشه نقح ببر وزن منع است و به معنی «پیراستن از زواید، آراسته کردن، اصلاح کردن کلام از عیب و نقص» آمده است. کلام مُنَقَّح، یعنی سخن…