آی دی ما در تلگرام و بله و اینستاگرام: @mashk_law
دکتر طاهر حبیب زاده
وقتی دنیای انسان مادی شد، خواسته های او هم مادی می شود. امروزه بسیار سخت کسی را می توان یافت که در دنیای مادی، حقیقتا غیرمادی (الهی) فکر می کند و حقیقتا غیرمادی (الهی) زندگی می کند. این زندگی هایی که عموما و حتی در قشر به اصطلاح عرف مذهبی می بینیم عمدتا پوسته ای از مذهب و معنویات دارد؛ خبر خاصی از هسته نیست. تا جایی که خواستن امور غیرمادی مانند فرزند نیز برای اهداف مادی می شود؛ اهدافی که برد آنها فقط به اندازه همین دنیاست: جلوه کردن، از تنهایی به در آمدن، تفاخر کردن و… .
منکر نیستیم که داشتن فرزند موهبت الهی است، ولی یقین داریم که به شرطی که ازدواج صحیح و طبق دستورات دینی صورت گرفته باشد، نداشتن آن نیز حکمت الهی است و هیچ عیبی نیست انسان فرزند نداشته باشد. این اوست که به هر کس بخواهد می دهد و از هر کس بخواهد دریغ می کند: ما لی و رب الارباب؟ تفاوت در رفتار ما در مقابل این مشیت الهی است؛ آیا تسلیم و راضی می شویم یا گلایه می کنیم و یا حتی از اعتقادات خود بر می گردیم! امتحان نشده ایم تا عیارمان سنجیده شود، و ای بسا از رد شدگان قطعی باشیم.
در این میان، آنهایی که فرزند دار می شوند که عمدتا با افکار مادی گرا زندگی می کنند کمتر توجهی به بعد غیرمادی فرزندانشان دارند. هر چقدر غرق در مادیات، به همان اندازه دور از معنویات. و این یک اصل است و سنت الهی است. نمی شود هم خدا را داشت و هم خرما را. از این روست که می گویند عرفا افراد متلون (رنگارنگ) را نمی پذیرند. تنها یک فرمول درست وجود دارد: باید هر چه غیرخداست، زیر پا گذاشت؛ که این هم کار نوادر است.
امروزه حتی در خانواده هایی که عرفا مذهبی تلقی می شوند (عرفا نه حقیقتا)، همه یا برخی از خواسته ها از فرزندان رنگ کاملا مادی دارد؛ اینکه دکتر شود یا مهندس، خیلی مهم است. اینکه دارای موقعیت اجتماعی بالاتری باشد با یک شغل خوب و پردرآمد، بسیار هدف برجسته ای است. و نشان موفقیت هر فرد نیز دستیابی به این توفیقات است. در حالی که این اهداف به عنوان غایت برخلاف منطق قرآن و روایات اهل بیت علیهم السلام است. شما تمام قرآن را بگردید می بینید نه تنها این خواسته های غایی رایج امروزی از فرزندان یک نکته مثبت و سفارش شده نیست، بلکه مذموم و عامل تکثر و تفاخر است اما افسوس که نمی فهمیم. قرآن، ایمان و در غایت بندگی خدا را هدف غایی دانسته است و تنها تلاش و جد و جهد در این مسیر را ستوده است و لاغیر. نشان تقرب به خدا را نیز فقط تقوا دانسته است نه شئونات اعتباری اجتماعی امروزی، که ما درست کرده ایم.
فراتر از این، دنیای مادی گرای امروز به این اهداف مبتنی بر تلاش و اکتسابی نیز بسنده نکرده است و پا را فراتر گذاشته و برای فرزندان ما خواسته هایی دارد که لازمه دستکاری در تمامیت جسمانی آنهاست. اینکه دماغ فرد آنچنان موزون نیست، دردی شده است در سینه والدین و فرزند و موجب کاهش اعتماد به نفس! اینکه قد طرف آن اندازه که مطابق میل اش نیست، دغدغه ای شده است غیرقابل رفع. اینکه قیافه چنان نیست که عرف بپسندد، آرزویی است دست نیافتنی؛ و همین حسرت ها و نگاه های غالبی در تصمیمات آتی زندگی مانند ازدواج اثر سنگینی می گذارد و فرعیات جای اصلیات را می گیرد و اصالت ها به دست ظواهر ذبح می شوند، که نتیجه سوء آن در کوتاه مدت روشن می شود اما راه برگشت بسیار سخت و پرهزینه می شود. اما اینکه فرزند ما عمرش به بطالت می گذرد، سرمایه اصلی زندگانی اش هدر می رود، بی هدف زندگی می کند، نه برای دنیا و نه برای آخرتش برنامه خاصی ندارد، به احکام الهی از جان و دل پای بند نیست، حرمت ها را نگه نمی دارد یا سست شده است، چندان مهم نیست. و این ها درد واقعی است که به حاشیه رفته اند.
امام علی علیه السلام می فرمایند:
من از پروردگار خود نه فرزندانی زیبا رو خواستم و نه فرزندانی خوش قد و قامت؛ بلکه از پروردگارم فرزندانی خواستم که فرمانبر خدا باشند و از او بترسند تا وقتی به او نگاه می کنم و ببینم از خداوند فرمان می برد، چشمم روشن شود.
آیا ما که مدعی پیروی از آن حضرت هستیم، چنین ایم یا فقط مدعی هستیم و بی عمل؟
آی دی ما در تلگرام و بله و اینستاگرام: @mashk_law