محرمانه بودن پیام به این معنی است که فقط ارسال کننده و دریافت کننده پیام از آن باخبر باشند، مانند مکالمه تلفنی بین دو نفر. نکته این است که در برخی از کشورها ممکن است دولت به مانند شنود مکالمات تلفنی مفاد ارتباطات الکترونیکی مانند ایمیل های رد و بدل شده بین افراد را کنترل کند. در این صورت، دیگر نمی توان حکم به محرمانه بودن اطلاعات داد، هر چند که گریزی از این نیست. نکته ای که در اینجا باید توجه داشت این است که آیا محرمانه بودن اطلاعات به معنی محرمانه بودن مفهوم اطلاعات است یا شکل ظاهری آن را نیز در بر می گیرد؟ به عنوان مثال، اگر دو طرف در روابط خود توافق کنند که برای دعوت به مهمانی فقط کافی است حرف «م» را به کار برند (حرف اول کلمه مهمانی)، و شخص ثالثی متوجه شود که بین آندو حرف «م» رد و بدل شده است بدون اینکه مفهوم آن را دریابد، در این صورت آیا محرمانه بودن اطلاعات حفظ شده است یا خیر؟ به نظر می رسد محرمانه بودن در معنی کمال آن هم شامل محرمانه بودن شکل ظاهری اطلاعات است و هم شامل مفهوم اطلاعات. اما با چنین توافقاتی می توان درصد لو رفتن اطلاعات را تا حد زیادی کاهش داد. در کنار توافقات شخصی از فرمول های مختلفی می توان برای رمزنگاری و حفظ محرمانگی اطلاعات استفاده کرد. مثلا فرض کنید برنامه نوشته شود که برای رمزنگاری متن هر یک از حروف پیام را به حرف بعدی در جدول الفبا تغییر داده و ارسال کند. مثلا کلمه «حسین آمد» می شود کلمه «خشو بنذ»، عبارتی که کاملا بی مفهوم است، و اگر در مسیر مخابره لو رود امکان دریافت مفهوم آن میسر نخواهد شد. اما گیرنده می تواند با رمزگشایی پیام که با برگرداندن هر حرف به حرف قبل آن در جدول حروف الفبا انجام می شود، به مفهوم آن پی برد. با این حال، روش های رمزگشایی در زمان ما آن قدر پیشرفته است که رمزنگاری های ساده به راحتی قابل شناسایی و گشودن هستند.