وب سایت رسمی دکتر طاهر حبیب زاده

«اینترنت» واژه ای است که همگان با آن آشنا هستند. از جمله کارکردهای مهم آن عبارتند از تاسیس وب سایت برای اهداف مختلف، برقراری ارتباط از طریق ایمیل و اتاق گفتگو. شبکه جهانی اینترنت مجموعه ای از شبکه های کامپیوتری است که با استفاده از قوانین و پروتکل های خاصی که به آن TCP/IP می گویند و از طریق خطوط تلفنی، ماهواره ای و غیره به یکدیگر وصل شده اند، تشکیل شده است، تا اطلاعات و داده ها بتواند به سرعت از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگری در هر کجای جهان انتقال یابد. ظهور این وسیله ارتباطی به دهه 1960 بر می گردد، زمانی که اتحادیه جماهیر شوروی موشکی با نام «اسپوتنیک» (Spotnik) را به فضا فرستاد و نشان داد دارای قدرتی است که می‌تواند شبکه‌های ارتباطی آمریکا را توسط موشک‌های بالستیک و دور برد خود از بین ببرد. آمریکایی‌ها در راستای پاسخگویی به این اقدام روس‌ها، «موسسه پروژه ‌های تحقیقاتی پیشرفته» (ARPA) را به‌وجود آوردند. هدف از تاسیس چنین موسسه‌ای، انجام پژوهش و آزمایش برای پیدا کردن روشی بود که بتواند از طریق خطوط تلفنی، کامپیوترها را به هم مرتبط کند به طوری که چندین کاربر بتوانند از یک خط ارتباطی مشترک استفاده کنند. در اصل، شبکه‌ای بسازند که در آن داده‌ها به صورت اتوماتیک بین مبدا و مقصد، حتی در صورت از بین رفتن بخشی از مسیرها، جا به ‌جا و منتقل شود. مثلا اگر سه دستگاه کامپیوتر (الف)، (ب) و (ج) که هر کدام در راس یک مثلث قرار دارند، فرض شود، کامپیوتر (الف) می تواند مستقیما با کامپیوتر (ب) ارتباط بر قرار کند، اما اگر مسیر ارتباطی کامپیوتر (الف) با کامپیوتر (ب) از بین برود، در این صورت کامپیوتر (الف) می تواند پیام خود را به کامپیوتر (ج) بفرستند، تا از طریق (ج) پیام کامپیوتر (الف) به کامپیوتر (ب) برسد. در اصل هدف (ARPA) ایجاد یک شبکه اینترنتی نبود و فقط یک اقدام احتیاطی در مقابل حمله احتمالی موشک‌های اتمی دوربرد شوروی سابق بود. هر چند اکثر دانش امروزی ما درباره شبکه اینترنت به ‌طور مستقیم از طرح «آرپانت» (ARPA NET) گرفته شده‌ است. شبکه‌ای که همچون یک تار عنکبوت است و هر کامپیوتر آن از مسیرهای مختلف می تواند با همتایان خود ارتباط داشته باشد، و اگر یک یا چند کامپیوتر روی شبکه یا پیوند بین آنها از کار افتد، بقیه شبکه می تواند از مسیرهای تخریب نشده با هم ارتباط بر قرار کند. افراد مختلفی در تکمیل این طرح و ابداع اینترنت سهم داشته‌اند. Paul Baran یکی از مهمترین این افراد است. وی که در دوران جنگ سرد زندگی می‌کرد، می‌دانست که شبکه سراسری تلفن آمریکا توانایی مقابله با حمله اتمی شوروی سابق را ندارد. مثلا اگر رییس جمهور وقت آمریکا حمله اتمی متقابل را دستور می داد، باید از یک شبکه تلفنی استفاده می‌کرد که قبلا توسط روس‌ها منهدم شده بود. در نتیجه طرح یک سیستم مقاوم در مقابل حمله اتمی روس‌ها ریخته شد. او در اوایل دهه ۶۰ میلادی طی مقالاتی پایه کار اینترنت امروزی را ریخت؛ که در آن اطلاعات و داده‌ها به صورت قطعات و بسته‌های کوچکتری تقسیم و هر بسته با آدرسی که به آن اختصاص داده می‌شود به مقصد خاص خود فرستاده می‌شود. به این ترتیب بسته‌ها مانند نامه‌های پستی می‌توانند از هر مسیری به مقصد برسند. زیرا آنها شامل آدرس فرستنده و گیرنده هستند. در مقصد بسته‌ها مجددا یکپارچه می‌شوند و به صورت اطلاعات کامل در می‌آیند. وی به عنوان الگو از کار سلول ‌های مغز انسان استفاده کرد، و معتقد بود: وقتی سلول‌های مغز از بین بروند، شبکه عصبی بدن دیگر از آنها استفاده نمی‌کند و مسیر دیگری را در مغز انتخاب می‌کند. از دیدگاه وی این امکان وجود دارد که شبکه ‌ای با تعداد زیادی اتصالات ایجاد شود تا در صورت نابودی بخشی از آن، بقیه شبکه همچنان به صورت مجموعه‌ای به هم پیوسته کار کند. تا نیمه دهه ۶۰ میلادی کسی به نظرات او توجهی نکرد. تا اینکه در سال ۱۹۶۵ نیروی هوایی آمریکا و «آزمایشگاه‌های بل» به نظرات او علاقه‌مند شدند و پنتاگون با سرمایه ‌گذاری در طراحی و ساخت شبکه ‌ای بر اساس نظریات او موافقت کرد. اما Baran حاضر با همکاری با نیروی هوایی آمریکا نشد و در این میان دانشمندی با نام Robert Taylor وارد موسسه ARPA شد. او مستقیما به رئیس موسسه پیشنهاد کرد که ARPA هزینه ایجاد یک شبکه آزمایشی کوچک با حداقل چهار گِره را تامین کند که بودجه آن بالغ بر یک میلیون دلار می‌شد. با این پیشنهاد وی تجربه‌ای را آغاز کرد که منجر به پیدایش اینترنت امروزی شد. او موفق شد در سال ۱۹69, چهار کامپیوتر را در شرق و غرب آمریکا، کالیفرنیا و یوتا، به هم متصل کند. تاریخ تولد اینترنت نیز به طور رسمی اول سپتامبر ۱۹۶۹ اعلام شده ‌است. در دهه 1970 میلادی با تعریف پروتکل‌های جدیدتر از جمله TCP که تا به امروز رواج دارد، و نیز مشارکت کامپیوترهای میزبان (Host) و گسترده شدن آنها در برخی نواحی خارج از مرزهای ایالات متحده، ایده اینترنت همراه با جزئیات بیشتری مطرح شد. تا اینکه طی سال‌های پایانی دهه ۱۹۷۰ شبکه‌های مختلف تصمیم گرفتند به صورت شبکه‌ای واحد با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و ARPANET را به عنوان هسته اصلی انتخاب کنند. این حرکت ادامه یافت و شبکه های مختلف به هم متصل شدند و نهایتا در سال 1993 میلادی نام اینترنت بر روی این شبکه بزرگ گذاشته شد.