هر دو اصطلاح در حل اختلافات مربوط به مسائل کاری استفاده می شود، مثل توافق بین اتحادیه کارگران با تجار:
اصطلاح grievance arbitration را rights arbitartion هم می گویند که به معنی مکانیسمی برای حل و فصل اختلافات مربوط به تفسیر و اجرا و اعمال یک توافق جمعی در طی مدت زمان آن توافق است. در حقیقت این نوع داوری همان داوری معمول است که طرفین توافق می کنند اختلافات ناشی از قرارداد را به داوری ارجاع می دهند، منتها این اصطلاح در فضای کاری استفاده می شود مثل اختلاف بین کارگران و واحد صنعتی که در آن کار می کنند. طرفین زمانی به این نوع داوری تن می دهند که نمی توانند با طرق عادی مثلا با گفتگو اختلاف خود را حل و فصل کنند.
در مقابل interest arbitration یک نوع داوری است که با صورت قبل تفاوت مهی دارد و به معنی مکانیسمی است برای تجدید یا ایجاد یک توافق جمعی جدید برای طرفین بدون حق اعتصاب یا حبس ادامه فعالیت. عبارت بدون حق اعتصاب در متون انگلیسی به without right to strike/lockout مشهور است. با این تفاوت که در اعتصاب کارگران از ادامه کار خودداری می کنند اما در حبس یا لاک آوت، صاحبان محل کار از ورود کارگران به محل کار خودداری می کنند مثلا قفل ها را عوض می کنند یا گارد به خدمت می گیرند.
با توجه به توضیح فوق، تفاوت مهم این دو نوع داوری در آن است که اولی زمانی به کار گرفته می شود که اختلاف راجع به قرارداد فعلی است. اما دومی در زمان استفاده می شود که اختلاف در خصوص توافق کاری بعدی یا تازه است. در این حالت، طرفین توافق، اسناد و ادله خود را برای اثبات ادعای خود مبنی بر وارد کردن قیود و شروط جدید در توافق جدید ارائه می کنند که ممکن است داورها را مجاب کند ادعای آن پذیرفته شود. داوران این نوع اختلاف نیز ممکن است اختیارات مختلفی داشته باشند، گاهی فقط صلاحیت پیشنهاد یک توافق را دارند، گاهی نیز می توانند به توافق جدید الزام آور بین طرفین حکم لازم الارجرا دهند.