برای توسعه تجارت الکترونیکی در عرصه ملی و بین المللی بایستی دو بستر مهم فنی و حقوقی فراهم شود. در عرصه بین المللی، مسائل فنی به هر اندازه ای که در کشورهای مختلف توسعه یابد، با توجه به ماهیت آن، می توان اشتراکات فراوانی در بین کشورها یافت. اما در مسائل حقوقی ممکن است سیستم های مختلف حقوقی در موضوع واحدی دیدگاه های مختلفی را اتخاذ کنند. همین تنوع در رفتارهای حقوقی، مانع از توسعه تجارت الکترونیکی در سطح بین المللی می شود. به همین دلیل است که برخی از نهادهای بین المللی مانند آنسیترال برای یکسان سازی محتوی قوانین حوزه تجارت الکترونیکی به سمت تدوین و معرفی قوانین نمونه روی آوردند و کشورها را به الگوگیری از آن دعوت نموده اند. یکی از این مباحث، رسمیت شناسایی یا عدم رسمیت شناسایی گواهی صادره و امضای الکترونیکی تولید شده در خارج از کشور، در داخل کشور است. بررسی قوانین نشان می دهد که دیدگاه های مختلفی در این خصوص اتخاذ شده است. هر چند اصل بحث شناسایی گواهی و امضای الکترونیکی خارجی مورد تایید قرار گرفته است، اما نحوه و سطح شناسایی متفاوت است، مثلا قانون نمونه امضای الکترونیکی در قیاس با آیین نامه ماده 32 قانون تجارت الکترونیکی ایران با وسعت نظر بیشتری با موضوع رفتار کرده است. به دلیل اهمیت بحث گواهی و امضای الکترونیکی در تجارت الکترونیکی، این موضوع می تواند مانع از توسعه تجارت الکترونیکی در سطح بین المللی باشد که در ادامه بررسی می کنیم.
قانون نمونه امضاهای الکترونیکی در ماده 12 آن در خصوص شناسایی گواهی های خارجی و امضاهای الکترونیکی خارجی مقرر می کند:
«1. در تعیین اینکه تا چه حدی یک گواهی یا امضای الکترونیکی از نظر قانون موثر است یا نه، باید به موارد زیر توجه نشود:
الف) به موقعیت جغرافیایی جایی که گواهی صادر می شود یا امضای الکترونیکی تولید شده یا مورد استفاده قرار می گیرد؛ یا
ب) به موقعیت جغرافیایی محل تجارت صادر کننده یا امضا کننده.
2. گواهی صادره از خارج (دولت تصویب کننده) باید به مانند گواهی صادره در (دولت تصویب کننده) همان اثر حقوقی را در (دولت تصویب کننده) داشته باشد، اگر در واقع سطح مساوی از قابلیت اعتماد را فراهم می کند.
3. امضای الکترونیکی تولید شده یا استفاده شده در خارج از (دولت تصویب کننده) باید به مانند امضای الکترونیکی تولید شده یا استفاده شده در (دولت تصویب کننده) دارای همان اثر حقوقی باشد، اگر در واقع سطح مساوی از قابلیت اعتماد را فراهم می کند.
4. در تعیین اینکه گواهی یا امضای الکترونیکی در واقع سطح مساوی از قابلیت اعتماد را در راستای بند 2 و 3 فراهم می کند یا نه، باید به استانداردهای بین المللی شناخته شده و هر عامل مرتبط دیگر توجه نمود.
5. جایی که علی رغم بندهای 2، 3 و 4 طرفین بین خودشان توافق می کنند تا از انواع مشخصی از امضاهای الکترونیکی یا گواهی ها استفاده کنند، این توافق باید در راستای شناسایی فرامرزی آن کافی شناخته شود، مگر اینکه توافق طبق قانون حاکم بر آن معتبر یا موثر شناخته نشود.»
عمده نکاتی که از این ماده مستخرج است به این شرح است: