وب سایت رسمی دکتر طاهر حبیب زاده

در حدیث عنوان بصری از امام صادق علیه السلام آمده است: «وَ اهْرُبْ مِنَ الْفُتْيَا هَرَبَكَ مِنَ الْأَسَدِ وَ لَا تَجْعَلْ رَقَبَتَكَ لِلنَّاسِ جِسْراً – بترس از فتوی دادن همچون ترس از شیر، و گردن خود را پل عبور مردمان قرار نده.». کسی که در حوزه دین سخن می راند اگر فقط همین یک حدیث را پیش چشم نهد، یحتمل در غالب موارد، زیب دهان اش را می کشد و یا به تعبیر حضرت آیت الله بهجت ره، با نخ و سوزن، دهانش را می دوزد. مگر سخن در حیطه امور دینی مردم به این سادگی است که هر کس و ناکسی تریبونی برگیرد و مریدان و مقلدانی جمع کند و هر چه بر «خاطرش» آمد خواه بر سبیل استدلال و منطق و خواه از سر ذوق و خواه از سر هوس و شهرت، به خورد مردم دهد؟ اگر در این میان فقط یک نفر نه بیشتر،‌ گمره شود، چگونه توان جبران کرد؟! «فَكَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعًا». نکند اینان گمان می کنند واجد این ۴ ویژگی بس بزرگ برای فقیه در کلام امامین صادق و عسگری (علیهما السلام) هستند که چنین راحت خود را مصدر نظر تکلیفی و مولوی بر مردم می دانند: «فَأَمَّا مَنْ كَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ حَافِظاً لِدِينِهِ مُخَالِفاً عَلَى هَوَاهُ مُطِيعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ يُقَلِّدُوهُ» شیخ انصاری‌(ره) درباره این حدیث شریف می‌فرماید: آثار صداقت، نسیم و عطر روح نواز صدور از «عصمت» از این روایت به مشام می‌رسد. حتی داشتن یکی از این صفات ۴ گانه (صیانت از نفس اش،‌ محافظ دین اش، مخالف هوی نفس اش، مطیع امر امام معصوم) توفیقی است بسیار بزرگ که حصول آن زحمتی جان فرسا به قدر یک عمر می طلبد.
این مختصر، مقدمه ای است بر این مطلب که برخی چنان در سرزمین دین می تازند که گویا وجب به وجب آن را خود بنا کرده اند و می شناسند. روزی قرآن را به چالش می کشند و روز دیگر عزای امام حسین علیه السلام را. در عجبم چگونه گمان می کنند که همه مخاطبان «نادان و جاهل» تشریف دارند و از عقل استدلالی بی بهره؟! چگونه انتظار دارند قال الباقر و قال الصادق و قال الرضا علیهم السلام را کنار نهیم و به برخی خیال پردازی دینی آنان عنایت عملی کنیم؟ تنها به عنوان یک قطره از دریای فعل و قول معصوم علیه السلام، گریه امام رضا (ع) بر مصیبت امام حسین علیه السلام در حدی بود که فرمودند: «همانا روز شهادت حسین (علیه السلام) پلک چشمان ما را مجروح کرد و اشک های ما را روان ساخت و دل ما را سوزاند؛ و عزیزما را در زمین کربلا ذلیل کرد و نزد ما محنت و بلا را تا روز جزا به ارث گذارد. پس گریه کنندگان باید بر حسین (علیه السلام) بگریند، زیرا که گریه بر او گناهان بزرگ را از بین می برد.» تا جایی که خطاب به ریان ابن شبیب که روز اول محرم نزد امام رضا علیه السلام می آیند، می فرمایند: « يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَى الْحُسَيْنِ (ع) حَتَّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلًا كَانَ أَوْ كَثِيراً»؛ امام صادق علیه السلام در بیانی پر از لطافت و ظرافت به یکى از گریه کنان امام حسین علیه السلام فرمودند: «رَحِم َاللَّهُ دَمْعَتَک؛ خداوند این اشک هایت را رحمت کند.» وقتی دل غمگین بر ظلم به حسین (ع)، به فرموده رئيس مکتب تسبیح باشد (نفس المهموم لظلمنا تسبیح)، مقام گریه که از صرف غم بالاتر است.
حال صاحب یک خیال پردازی دینی جدید با جرات تمام به دوربین زوم می کند و بعد از اینکه عزادارای را به «تئاتر» تشبیه می کند که «خالی از یادآوری قهرمانی و پهلوانی است»، بر خلاف واقعیت های عینی عزادارای ها، با حالت انکار می گوید:‌ «رفته رفته روایاتی هم نقل شد که گریستن بر امام حسین علیه السلام ثواب فوق العاده ای دارد و قطره ای اشک هنوز برنیامده می تواند چنان ببخشد بر یک شیعه عاصی»! چگونه جرات می کنید که مدعی باشید این همه روایات در باب آثار و برکات گریه بر سیدالشهدا ع دروغ است؟! آخر شما کدام کتب روایی را می خوانید که این همه روایات در باب آثار و برکات گریه بر سید الشهدا (ع) و حتی صرف غمگین شدن بر مصیبت آن امام مظلوم، را نمی بینید؟! و ادامه می دهد: «ماه محرم الحرام، امسال واقعا باید حرام باشد» گمان می برید که کیستید چنین محرم را تحریم می کنید، آن هم به بهانه های ساختگی و غیرواقعی و خلاف رویه و تصمیم هیات مذهبی و نهادهای رسمی کشور؟! خیلی خیلی بزرگتر ها و قلدرها با آن همه مرید و قدرت و سلطنت در تاریخ، خواستند حسین ع را مهجور کنند و حتی زمین کربلا را هم شخم زدند تا اثر مزار شریف را ناپیدا کنند، اما نتوانستند: «يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ».
جالب تر این است که وی با لحنی «تنزل دهنده» می گوید: «عزاداری امام حسین ع یک مستحب است و استحباب آن از زبان پیامبر هم نیامده و بعدا پدید آمده…» مگر بایست همه اعمال مستحبی را پیامبر تشریع می کرد تا بتوان استناد کرد؟! و اگر عملی را امام علیه السلام مستحب اعلام کند، کم ارزش تر از پیامبر (ص) خواهد بود، چون پیامبر (ص) نگفته است؟ این پالس های بی سوادی را چگونه می توان توجیه کرد؟ و ادامه می دهد: «عزاداری امام حسین ع نه از اصول است و نه از فروع»! تولی و تبری از فروع دین نیست که عزاداری امام حسین ع نمود بارزی و مصداقی اتم از تولی و تبری است؟! امر به معروف و نهی از منکر چه، که یکی از اصول حرکت آن امام مظلوم بوده است و این مجالس عزا فرصتی برای یادآوری آن فرع و مصادیق متعددی از امر به معروف و نهی از منکر است؟ «مودت به اهل البیت» که اقامه عزاداری آن امام شهید از مصادیق بارز نشان حب و محبت به پیامبر اکرم و اولاد طاهرین است، چه؟ که حضرت پیامبر (ص) به تصریح قرآن و «به دستور خدا»، اجر خود را فقط و فقط همین درخواست کرد: «قل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌» چرا باید تلاش کنید تا شان عزادارای برای امام تشنه لب را تا این حد تنزل دهید که می توان برگزار نکرد، و اتفاقی نمی افتد؛ این همه سال برگزار شده، حالا یک سال هم نمادین مثل حج برگزار کنید! و «در خانه بمانید و کتب تاریخی بخوانید و چنین کردن در نزد شارع شریعت عزیزتر و محبوب تر و مطلوب تر است از عزادارای در این شرایط»؟! مگر شما نایب خاص شارع هستید که چنین جازمانه حکم می رانید؟! چه کسی به شما چنین اجازه ای داده است؟ شما به چه سند و دلیلی شرایط ۴ گانه فقیه مورد تایید امام معصوم علیه السلام را که دارید که چنین قاطعانه سخن می رانید و با دین و دنیای مردم بازی می کنید؟!
«افترا» به شدت سنگین بعدی وی به جامعه مداحان و روضه خوانان است؛ بماند که روضه خوانی با اخلاص آنچنان قرب آور و ارزش آفرین است که ضمن تاکید روایات، شخصیت های تراز اولی چون علامه طباطبایی ره می فرمایند: ای کاش من هم یک روضه خوان بودم! وی می گوید:‌ «اگر تا امروز شک داشتیم گروه کثیری از مداحان و روضه خوانان شریعت را اسباب معیشت خود کرده اند و ارتزاق می کنند و هیچ غمی برای دین و امام حسین و امام علی نمی خورند جز جیب و انبان خود، امروز باید یقین کنیم که ماجرا چنین است»!!!! این بیان یک افترا روشن به جامعه مداحان کشور است که حتی تعقیب کیفری آن محل تامل است؛ وی می خواهد القا کند که تا دیروز هم چنین بوده (پول پرستی) آن هم در «گروه کثیری» از جامعه مداحان و واعظان، و اگر شک داشتیم، امروز یقین کردیم!!! سبحان الله از این اتهام بزرگ؛ مگر همین مداحان و روضه خوانان نبودند که بیانیه دادند و اعلام کردند طبق مصوبات ستاد ملی کرونا و با رعایت پروتکل های بهداشتی، عزادارای برگزار خواهد شد؟! شما را به خدا، در میان تعداد کثیری از مداحان و روضه خوانان با اخلاص امام حسین ع که حتی گاهی خودشان بانی مجالس می شوند و با افتخار پول هزینه می کنند، چند نفر مداح و روضه خوان می شناسید که پول پرستی می کنند که وی اتهام می زند:‌ «گروه کثیری از مداحان و روضه خوانان به فکر معیشت و جیب خود هستند»؟ چگونه می توانید در پیشگاه عدل الهی پاسخگوی این افترائات سنگین باشید؟

ای مسلمان، حدود خود را بدان!

و بدان که هر که با علی و اولاد علی در افتاد ور افتاد؛

اگر در این مقال حرف نزنید، نمی گویند لال است.

شکی نیست که صاحبان عزای امام حسین (ع) به این اوهام آگاهند و به نیک می دانند که چگونه و «من حیث لا یحتسب» پاسخ چنین اتهامات بی اساس آن هم به نام دین را بدهند.

و السلام علی من اتبع الهدی.

طاهر حبیب زاده
یک نوکر کوچک سیدالشهدا (ع)
عضو هیات علمی دانشگاه
۱۴ تیر ۱۳۹۹