ابتدای سخن را با مثالی شروع می کنم. فرض کنید کشور ایران به نوعی محصول دارویی نیاز دارد. فناوری تولید چنین دارویی نیز در خارج از کشور مثلا آلمان وجود دارد. در این صورت کشور ایران می تواند برای رفع نیاز خود چند راه کلی را در پیش بگیرد:
الف) دارو را از کشور آلمان وارد کند.
ب) فناوری و تجهیزات تولید این دارو را وارد کشور کرده و در داخل تولید کند.
ج) تلاش کند خود به فناوری تولید چنین دارویی دست یابد.
گزینه اولین ساده ترین و سریعترین راه است اما مشکل آن این است که اولا، معلوم نیست دولت آلمان موافق فروش چنین محصولاتی به ایران باشد، ثانیا، بر فرض فروش، همیشه ایران به آلمان در خصوص این دارو وابسته خواهد بود، ثالثا، در صورت بروز مشکلاتی در روابط طرفین، ممکن است از ادامه فروش امتناع ورزد.
گزینه دوم راه حل میانه است. در این روش اگر ایران بتواند فناوری تولید این دارو را از آلمان خریداری و به همراه تجهیزات لازم وارد کند، می تواند در داخل کشور به تولید این دارو بپردازد. این قرارداد نیز به مانند مورد بالا از محدودیت های برخوردار است. ممکن است دولت آلمان به هر دلیلی حاضر به انتقال این فناوری به ایران نباشد.
آنچه که در اعمال مطمئن این دو روش در خصوص کشوری مانند ایران مانع بزرگی به حساب می آید، بحث تحریم است. لذا گزینه سوم بهترین راه حل است، هر چند حصول نتیجه مدت زمان زیادی خواهد برد و دشواری های علمی، عملیات سازی، و حتی تبعات سیاسی و بین المللی خاص خود را دارد.
ادامه در فایل پیوست زیر:
توجه: این نوشته از وب سایت نیت وایسته به دانشگاه شریف بازنشر شده است. برای دیدن متن اصلی اینجا را کلیک کنید.